Hoofdmenu:
Iedereen weet dat wanneer je een planning maakt deze er is om bijgesteld te worden. Zo maak ik voorafgaand aan mijn regie ook altijd een planning voor de repetities. Niet alleen de dagen waarop gerepeteerd moet worden maar ook wie er aanwezig moet zijn. De meeste mensen die in de theater wereld mee draaien, enfin in het Seeftheater dan toch in ieder geval, hebben een behoorlijk gevulde agenda. Ze komen graag naar een repetitie, maar wanneer ze die avond niet “aan de bak komen” is het een beetje zonde van hun tijd. Ikzelf houd daar ook niet van wanneer ik als speler in een repetitieproces zit. Een avondje niets is namelijk ook wel eens lekker. De planning wordt dan ook altijd vrij strak gemaakt, inclusief hetgeen er op de repetitieavond behandeld gaat worden zodat de acteurs zich voor kunnen bereiden.
Afgelopen twee weken werd het repetitieproces echter ernstig verstoord. Twee weken geleden stond er op donderdag een repetitie op de rol met Mara, Jurgen en Roel. De scènes met hen waren nog slechts één keer echt doorgelopen en zouden nader onder de loep genomen worden. Een berichtje van Mara gooide roet in het eten. Ze was, zoals vele Vlamingen, geveld door een griepvirus. Nu hadden we het schema om kunnen gooien en die avond met alleen Roel en Jurgen kunnen werken, ook de scènes met hen beiden waren nog niet echt uitgewerkt. Na telefonisch overleg besloten we echter dat voor iedereen een avondje onverwachte rust ook wel prettig was. De maandag erop zouden we dan weer met vol enthousiasme de schouders er onder zetten.
U voelt hem misschien al aan komen, maandag was Jurgen het slachtoffer, en zonder hem was repeteren totaal zinloos.
Gelukkig konden Danny en Lieve dinsdag, zij het niet helemaal fit, wel repeteren. En dat hebben ze geweten! We hebben de voor hen meest belangrijke en ingrijpende scène behandeld. Het is er een waarin enorm veel van hen verlangd wordt. Dan blijkt dat je soms beter de tijd kunt nemen om een scène eens goed door te praten en uit te leggen wat de diepere gevoelens zijn die de betreffende personages ervaren dan domweg de scène te spelen en telkens in te grijpen omdat er niet gebracht wordt wat je als regisseur daadwerkelijk voor ogen hebt. Het is dan ook heel mooi wanneer je acteurs dan ineens zeggen: “Nu snap ik ineens wat er met die zin bedoeld wordt”. De puzzelstukjes vallen op zijn plaats en wanneer je dan in overleg om 21.30 uur in plaats van het gebruikelijke 22.30 uur de repetitie afsluit zonder de scène nog een keer door te spelen, weet je dat dit een van de betere avonden is geweest. Iedereen gaat vervolgens vol indrukken zijn weg. Ik ken mijn mensen inmiddels goed genoeg om te weten dat deze indrukken de komende dagen bij hen zullen gaan gisten. Vooral de Belgen weten dat na een gistingsproces er iets heel aangenaams uit de fles komt.
En de regisseur? ….. Hij zag dat het goed was.
Eric